“Mijn naam is Umm Leen. Ik ben in mijn hele leven nog nooit buiten het oosten van Aleppo geweest. Mijn oudste dochter is 16. Ik had ook nog een zoon van 12, maar hij kwam om het leven door een bom. Dat heeft mijn hart gebroken. Drie maanden geleden werd mijn jongste zoon geboren, tijdens het beleg, één maand te vroeg vanwege de paniekaanvallen en de constante bombardementen.
Door het beleg heerst er een tekort aan allerlei voedingsmiddelen. Veel kinderen zijn ondervoed omdat hun moeders niet genoeg te eten hebben.
De afgelopen twee jaar heb ik al verscheidene miskramen gehad en ook deze zwangerschap was weer erg problematisch. In de tweede en derde maand had ik al weeën en moest ik elke tien dagen naar het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was veel te laag, ik had zware bloedarmoede en ook een calciumtekort. Ik was doodop en totaal versuft.
In de eerste week van augustus zei de vroedvrouw me dat ik me moest voorbereiden op de bevalling en de nodige medicijnen moest kopen. Ik kreeg de medicijnen bij de apotheek, want de ziekenhuizen hadden er geen.
Helse rit naar het ziekenhuis
Twee dagen later, om 5 uur ‘s morgens, brak mijn water. Er was niemand om me naar het ziekenhuis te brengen, er was geen openbaar vervoer. We konden geen ambulance bellen. Uiteindelijk heeft mijn man op straat een auto aangehouden en de chauffeur gesmeekt om ons naar een ziekenhuis te brengen, het maakte niet uit welk.
Hij reed razendsnel vanwege het bombardement – we waren er in minder dan 12 minuten. Mijn grootste angst was dat we midden in een bommenregen onderweg zonder benzine zouden vallen. Vijf uur later beviel ik van mijn kindje.
Ik heb mijn zoon zo goed en zo kwaad als het kon te eten gegeven, hoewel ik zelf niets te eten had en ondervoed was.
Ik werd nog dezelfde dag ontslagen want de bombardementen waren te intens en het ziekenhuis werd niet beschermd. Net na ons vertrek vielen er vier bommen aan de ingang van het gebouw.
Mijn kindje is nog 15 dagen in het ziekenhuis gebleven. Hij woog maar net 1,2 kg. Ik verwachtte eigenlijk dat hij het niet zou halen maar hij heeft zich aan het leven vastgeklampt.
Bijna niets meer te eten
In augustus, tijdens de eerste weken van het beleg, stond het er nog niet zo slecht voor als nu. In het ziekenhuis hadden ze toen nog melkpoeder waarmee ze mijn kindje konden voeden.
Nu is er echter geen melkpoeder meer. In plaats daarvan vermaal ik rijst om hem te voeden. Hij wordt magerder en verzwakt snel. Moet ik echt toekijken hoe hij sterft?
Ook mijn andere kinderen zijn erg mager. We hebben niets te eten.
Ik weet niet of we dit zullen overleven
Nadat ik van mijn kindje was bevallen, was ik erg verdrietig. Had ik hem op de wereld gezet om hem zo te zien leven?
Ik weet niet of we dit alles zullen overleven. De kinderen zijn doodsbang en rennen naar me toe telkens ze een vliegtuig horen. Het is hartverscheurend.
Deel deze getuigenis
AZG in Oost-Aleppo
De teams van AZG staan voortdurend in contact met de artsen die de uiterst moeilijke situatie schetsen: een gebrek aan gezondheidsdiensten, beschadigde of kapotte ambulances, geblokkeerde wegen als gevolg van de bombardementen, waardoor iedere verplaatsing buitengewoon moeilijk is. Er is bijna geen toegang meer tot gezondheidszorg. In het kader van onze operaties, hebben we 45 ton medische voorraden (medicijnen en medische uitrusting) klaarstaan voor elk potentieel konvooi naar het oosten van Aleppo. Zo'n konvooi kan in 24 uur tijd in de zone zijn. We hebben ook ambulances die gebruikt zouden kunnen worden om de medische behoeften in het oosten van Aleppo te lenigen. Daarvoor zijn echter veilige toegangswegen nodig. Er is helaas totaal geen toegang mogelijk, ondanks al onze inspanningen om medische voorraden de stad in te krijgen. We maken ons vooral zorgen over het welzijn van de mensen die zich nog in het oosten van Aleppo bevinden.
